Στα ρείθρα της Χάριτός Σου έσκυψα πάλι να ξεδιψάσω, Δέσποινα. Κι ύστερα ακολούθησα το πέταγμα ενός μικρού πουλιού.Η τρυφερότητα της φίλης ησύχασε τους ύπνους μου.Βούλιαξα σε δυο λόγια του Παπαδιαμάντη.Με μια ρόγα σταφύλι γλυκάθηκα.Γαλανό και δροσάτο το κύμα με φίλησε. 'Ολα με ευλόγησαν. Και φέτος, Δεκαπενταύγουστο,νεογέννητο πάλι παιδί με κράτησες στην αγκαλιά Σου, Δέσποινα. Ε.Κ.
Τον Αύγουστο η Εκκλησία εορτάζει το τέλος της επίγειας ζωής της Παναγίας, τον θάνατό της, γνωστό ως Κοίμηση, μια λέξη όπου το όνειρο, η μακαριότητα, η ειρήνη, η ηρεμία και η χαρά ενώνονται. Τίποτε δεν γνωρίζουμε για τις συνθήκες που περιβάλλουν τον θάνατο της Παναγίας, της μητέρας του Χριστού. Διάφορες ιστορίες, διανθισμένες με παιδική αγάπη και τρυφεράδα, έχουν φθάσει ως εμάς από τον πρώιμο Χριστιανισμό, αλλά, ακριβώς λόγω της ποικιλίας τους, δεν νιώθουμε υποχρέωση να υπερασπιστούμε την “ιστορικότητα” καμιάς απ’ αυτές. Στην Κοίμηση, η αγάπη και η μνημόνευση της Εκκλησίας δεν επικεντρώνονται στο ιστορικό και πραγματικό πλαίσιο, ούτε στην ημερομηνία…
Κυρία των Αγγέλων, γενεές των γενεώ και εδώ στη γη σε μακαρίζουν... Στην Παναγία Στεφάνωμα του νικητή η θεία σου Κοίμηση, στην ταπεινή σου αφάνεια και στης ζωής το μόχθο αγώνων τέλος κι η μετάσταση, αιώνια δόξα. Η νεκρική σπηλιά και της Γεθσημανή ο τάφος για πάντα να κρατήσουν δεν μπορούν τ’ άφθαρτο σκήνος. Τρανό το θαύμα τούτο και στη γνώση αχώρητο, με αγγέλων συνοδεία το λόγο βεβαιώνει τον προφητικό. Παρέστη η βασίλισσα εκ δεξιών σου Πεποικιλμένη. Παντάνασσα του Ουρανού, Κυρία των Αγγέλων, γενεές των γενεώ και εδώ στη γη σε μακαρίζουν μα εγώ μητέρα σε νιώθω και δακρύζω». [ποίημα…
Όταν ο πατριάρχης Ιακώβ, αναχωρώντας από τη πατρική εστία, εξαιτίας της κατ’ αυτού απειλής του αδελφού του Ησαύ, έφθασε κοντά στη δύση του ηλίου σε έρημο τόπο, πήρε έναν λίθο, τον έβαλε κάτω από το κεφάλι του και κοιμήθηκε. Είδε τότε σκάλα στηριγμένη στη γη, της οποίας η κεφαλή έφθανε στον ουρανό και οι Άγγελοι του Θεού ανέβαιναν και κατέβαιναν σε αυτήν, ο δε Κύριος στηριζόταν πάνω της… Όταν σηκώθηκε ο Ιακώβ από τον ύπνο, είπε: «Ως φοβερός ο τόπος ούτος! Ουκ έστι τούτο αλλ’ ή οίκος Θεού και αύτη η πύλη του ουρανού» (Γεν. 28:17). Η σκάλα εκείνη η…
217. «παρέστη η Βασίλισσα εκ δεξιών σου» Ο δοξασμός της Θεοτόκου, ειδικώτερα, συνίστανται στο ότι ο Υιός και Θεός της την ετοποθέτησε «εκ δεξιών» του, στην πρώτη δηλαδή τιμητική θέσι μετά απ’ Αυτόν. Η έκφρασις «εκ δεξιών» του Χριστού έχει την έννοια, ότι στην Παναγία δόθηκε θρόνος βασιλικός, εξουσιαστικός δηλαδή και κυβερνητικός. Με αλλά λόγια, η Παναγία «μετέχει της δόξης του Υιού της, βασιλεύει μετ' Αυτού, διευθύνει παρά το πλευρόν αυτού τας τύχας της Eκκλησίας και του κόσμου που εκτυλίσσονται εν χρόνω, μεσιτεύει δι’ όλους προς Εκείνον, όστις θα έλθη κρίναι ζώντας και νεκρούς» (Λόσκυ, 203) . Έτσι, εκπληρώθηκε…
216.«Τις αύτη η όντως πλησίον του Θεού, ως υπερβάσα Άπαντα τα των Αγγέλων τάγματα;». Η Μετάστασις της Θεοτόκου συνδέεται και με τον δοξασμό της στον ουρανό. Πρόκειται για την τιμητική ύψωσι της Παναγίας στον κόσμο του ουρανού. Η Εκκλησία μας δέχεται και η Θεολογία της διδάσκει, ότι η Παναγία, μετά την ένδοξη Κοίμησι και μετάστασί της, τοποθετήθηκε από τον Υιό και Θεό της σε ιδιαίτερα τιμητική θέσι, υψηλότερα απ’ τις θέσεις των αΰλων και επουρανίων, αγγελικών Δυνάμεων. Η εκπληκτική και μοναδική αυτή ύψωσις και τιμή μιας ανθρωπίνης υπάρξεως από τον Θεό, προκάλεσε την έκπληξι του αγγελικού κόσμου, την οποία…
215.«τις αύτη η αναβαίνουσα πέλει, κοσμικών από κοιλάδων;» Ο ύμνος αυτός του Δεκαπενταυγούστου είναι εμπνευσμένος από το «Άσμα Ανιάτων»: «Εγώ άνθος του πεδίου κρίνον των κοιλάδων... τις αύτη η αναβαίνουσα από της έρημου; Ως στελέχη καπνού τεθυμιαμένη σμύρναν και λίβανον από πάντων κονιορτών μυρεψού;... Τις αυτή η αναβαίνουσα λελευκανθισμένη, επιστηριζομένη επί τον αδερφιδόν αυτής;» (β' 1, γ' 6, η' 5) . Πρόκειται ασφαλώς για μια προφητική προτύπωσι της Μεταστάσεως της Θεοτόκου. Ειδικώτερα, ύμνος και προφητεία αναφέρονται στην αλυσιδωτή έκπληξι που η ένδοξη Μετάστασις της Θεοτόκου προκάλεσε στις ουράνιες αγγελικές δυνάμεις. Η πρώτη έκπληξις των αγγελικών στρατιών αφορά στον τόπο…
214.«γέγονε παράδοξος ώσπερ η κύησις ούτω και η θεία και σεπτή σου μετάστασις» Κατά την παράδοσι και τη διδασκαλία πολλών εκκλησιαστικών συγγραφέων, δύο θαυμαστά και παράδοξα γεγονότα ακολούθησαν την Κοίμησι της Θεοτόκου. Πρώτον, ότι το σώμα της Θεοτόκου δεν γνώρισε τη φθορά του Τάφου και δεύτερον, ότι την τρίτη μέρα μετά τον χωρισμό του από το πνεύμα, το πανάχραντο σώμα της Θεομήτορος «μετέστη», μεταβλήθηκε και μεταφέρθηκε στον ουρανό, αφού ενώθηκε με την ψυχή της Θεοτόκου. «Ήταν ανάγκη η παναγία εκείνη ψυχή να χωρισθή από το υπεράγιο εκείνο σώμα... Και το σώμα, αφού έμεινε για λίγο στη γη, αναχώρησε κι’…
213.«εν τη Κοιμήσει σου νέκρωσις άφθορος» Τον θάνατο της Θεοτόκου η Εκκλησία ωνόμασε «κοίμησι». Είναι ο πρώτος θάνατος που ωνομάσθηκε έτσι. Διότι, η Εκκλησία, στο πρόσωπο της Θεοτόκου είδε να εφαρμόζεται απόλυτα, ο λόγος του Κυρίου για τον θάνατο σαν ύπνο (Ιω. ια' 11). Το ότι ο θάνατος της Θεοτόκου ήταν «κοίμησις» και ύπνος το απέδειξε πρώτα η ίδια, με τον τρόπο με τον οποίο υποδέχτηκε τον θάνατο. Διότι, όπως είδαμε προηγουμένως, η Παναγία εν όψει του θανάτου, έκανε ό,τι κάνει συνήθως ο άνθρωπος για να κοιμηθή. Εκείνο όμως που μαρτυρεί κυρίως ότι ο θάνατος της Παναγίας ήταν απλή…
212.«Γεσθημανή τω χωρίω» Όταν η Θεοτόκος παρέδωσε το πνεύμα της, οι Απόστολοι εκήδευσαν το θεοδόχο σώμα της με πολλή ευλάβεια, μεγάλη λαμπαδοφορία και επιταφίους ύμνους. Κατά τη διάρκεια της κηδείας συνέβη, και το εξής επεισόδιο. Ένας Ιουδαίος, από φθόνο ωδηγημένος, άπλωσε με αυθάδεια τα δύο χέρια πάνω στην άγια σωρό, με σκοπό να ρίξη κάτω και να βεβηλώση το πανάχραντο σκήνος της Θεοτόκου. Χωρίς όμως να καταλάβη κανείς πώς, τα χέρια του κόπηκαν με μας κι έπεσαν κάτω... Τούτο έκανε τον άπιστο να πιστεύση και να θεραπευθή. Όταν έφθασαν στο χωριό που λέγεται Γεθσημανή, λίγο έξω από τα Ιεροσόλυμα,…
